DE VOLTA NA CASA
Facía tanto tempo que non cociñaba que xa esquencera o significado de emporcar as mans por gozo. O mesmo tempo que levaba vivindo lonxe, tan lonxe coma os días pasaban dun a outro sen deixala doarse que non era unha adolescente, a mesma que vía no espello naqueles tempos nos que aínda vivía en Galicia. Tampouco era que as arrugas estivesen tratando de viaxar da nada á súa cara de súpeto, sen embargo a sensación de que todo ese tempo residía nas súas costas contrariaba ese sentimento de recente morriña que padecía cada día, canto espertaba e non chovía, ou, pese ó frío, non estaba o ceo gris.
De entre tódalas cousas que podía botar de menos ou esquencer coma se nunca estivesen presentes, decidira apertar as lembrazas relacionadas co tempo e as cores. Botaba en falta o verde, presente case por obligación no chan, ou o gris nas súa infinidade de tonalidades por enriba da súa cabeza, as combinacións de ambalas dúas cando de cativa seu pai collíala dos brazos e daba voltas con ela ó seu gusto, mentras ría e berraba, desexando parar pero coa gaña de máis.
Sen decatarse foran perdendo intesidade cos meses e anos, un tras outro, espertando unha mañá coa sensación de non saberes qué restaba daquela nena máis que o deixe cantarín na fala distintivo dos demáis, e a necesidade de saborear a terra. Sí, aquela mañá espertara querendo cociñar.
Baixou ó mercado, buscou sen precisar facer ningunha chamada de teléfono e atopou o que pensaba requería segui-los pasos que unha vez tan bo resultado lle deran: ía facer a empanada de carne da súa avoa.
Non sabía, xa coas mans na masa (e facíalle moita gracia que así fose efectivamente), se os seus dedos ían segui-las indicacións da súa mente á perfección, con mecanismo automatizado, esperando con cega fe que, un tras outro, os pasos fosen os acertados e o resultado a puidese levar de viaxe voando ós fríos domingos na casa dos seus avós, mordendo aquela empanada quente sempre demasiado grande para soamente seis persoas. A misión, polo tanto, podía resultar un desastre que a avergoñaría, ou una experiencia satisfactoria, reafirmando as súas raíces de modo tan sinxelo.
Era pequena cando espertaba moi cedo e baixaba á cociña para veres coma súa avoa estiraba a masa e seu avó cocía o recheo. Non debía ter máis de seis anos e ainda así disfrutaba madrugando tanto e observando o ritual. Pechando os ollos fixera unha montaña de fariña cun cráter no medio e alí dentro, cunha pizquiña de sal e a levadura tan difícil de atopar que súa avoa sempre mercaba na tenda do pobo, colou auga quente e embadurnou a repisa da súa cocina de altos teitos a mil kilómetros da casa e fixo esforzos amasando. As súas mans eran agora máis grandes e fortes do que foran por aquel entonces, pequena e insegura nos seus movementos, sen a destreza precisa para levar adiante a tarefa.
Coa cacerola máis grande do adecuado xa no fogo apresurou cortar en anaquiños os pementos, zanorias, cebola e demáis ingredientes despois de comprobar, unha vez máis, que debaixo dos trapos naquel rincón da cociña, a masa reposaba crecendo coma era de esperar. ¿Pimentón dulce ou picante? Non ía chamar a esas alturas para preguntar semellante cousa, tiña que arriscar, botar dentro daquel buraco plateado que semellaba a marmita dun druida as súas apostas. Terneira cortada en pedazos ben grandes, xusto como gustaba na casa, viaxando naquel tunel do tempo entre anacos de lembranzas que ben eran laranxas, ben vermellas ou brancas.
Saíu un chisco ó baño a lavar as mans incrustadas de rocas de fariña e cando voltou a entrar na cociña, nese golpe de vento proporcionado polo movemento da porta batindo e axitando a fume que saía da cacerola, estivo de novo na casa. Sempre pensara que as cores levaríana de volta á casa pero naquel recuncho moi lonxe de Galicia, ela descubrira que podía viaxar pechando os ollos e deixando levalas mans dun ingrediente a outro, con paciencia e confianza, co tempo preciso para horas despois lougrar que as súas roupas rematasen ulindo a casa da avoa.
Coa emoción dun traballo ben feito, e tratando de reprimir as bágoas, rematou a empresa e meteu a masa ben estirada no forno. Semblaba unha cativa de novo, esperando poder abri-los agasallos da mañán de reis e averiguar se fora boa ou non. Observou con paciencia a blanqueza da masa tornarse dorada e abriu máis da conta a porta para comprobares a coción.
Cando chegou o momento sacou a bandeixa e voltou a pechar os ollos e ulir o resultado dunha tarde de traballo. Sí, non cabía dúbida. Todavía podía estar orgullosa de ser galega, de saber facer aquilo que levaba anos e máis anos sen lembrar se queira. Vivir lonxe non supoñía ser máis ou menos da terra, sentila e vivila doutra maneira. Perdérase un chisquiño no camino de volta a casa pero agora sabía cómo voltar. Abríu a boca masticou. Xa estaba de novo alí.
0 comentarios:
Publicar un comentario