LEMBRANZA DUNHA "SABOROSA COMIDA"
“...Sendo eu unha nena, era costume que, polas casas máis ou menos acomodadas, un par de veces no ano pasase unha costureira para facer a roupa dos que alí vivían. Antes, Carmiña, a pouca roupa que vestiamos era feita a medida, pois non había o que hai agora: comercios e máis comercios.
Os de Cangas, os que podiamos, claro, íamos a Vigo no vapor de pasaxe, ao comercio de don Armando, que se chamaba “A Moda”, detrás da Colexiata, e alí nos vendían fermosas teas para que estas modistas nos fixeran bonitas saias e bonitos vestidos.
Pois ao que iamos, miña neta. Pola nosa casa viña a señora Cándida, unha boa muller do Hío, chea de fillos, que para ganar o sustento da súa familia adicábase a coser polas casas. Cando viña, podía botar ata unha semana cosendo só para nos, pois non marchaba ata que remataba de tódalas pezas. Compartía con nós mesa e mantel.
Cando ela estaba alí, todo era alegría pois era moi faladeira. A nosa casa enchíase de xente, mellor dito de mulleres, pois achegábanse as nosas curmás e as nosas tías. Había contos, cantares, novelas radiofónicas e incluso a Radio Pirenaica. Sempre contaba a miña nai, que nunha ocasión, sendo nena, puxen a radio tan alta de volume para escoitar a sintonía de Radio Pirenaica que se oíu ata no faro da punta do peirao. Foi grande a tunda que levamos meu irmán Manolo e máis eu, pois naqueles anos de censura, sintonizar esa emisora era casi un sacrilexio e había que facelo ás escondidas, para que ninguén se enterase dende a rúa.
Teño que lembrarche tamén, Carmen, que na nosa casa sempre houbo máquina de coser, no cuarto da costura, cunha ventá dende a que mirabamos o mar e as embarcacións que chegaban ao porto. A máquina da miña nai era unha Singer, regalo do seu pai, ou sexa meu avó, cando ela era moza. Co paso do tempo, a túa tía e máis eu aprendemos a bordar e tamén nos mercaron unhas Refrey...¡ay, neniña, qué tempos aqueles, qué morriña...!
Pois ao que iamos Carmiña, un día dos que a señora Cándida estaba a coser no cuarto da costura, a miña nai afanábase na cociña entre os pucheiros, pois eran sete ou oito bocas a comer tódolos días. Aquel día estaba cociñando fideo con anguiacho e cando estaba a piques de rematar, marchou a luz, cousa moi común naqueles anos corenta en que a luz eléctrica aínda era moi nova. Entón, como a nosa era unha cociña interior que contaba nada máis que cunha pequena bufarda, prendeu unha candea de cera para que alumeara a cociña e poder continuar coa comida pois pronto chegaría do traballo o meu pai. En poucos intres retornou a luz e a miña nai esqueceu apagar a candea, que estaba ao lado da cociña. Destapou a cazola para probar a comida e botarlle o sal, e colocou o testo, sen darse conta, enriba da pequena candea, que coa calor quedou pegada no mesmo. Cando volveu poñer o testo no pucheiro, a vela pousou entre o fideo, fundíndose como un ingrediente máis.
Eu fun a primeira en protestar, pois o fideo sabía “a raios”. “Mamá este fideo sabe raro, está moi salgado”, dixen eu na miña inocencia. Lembro que a señora Cándida miroume de esguello e fíxome un xesto de silencio, pois naqueles tempos de escaseza non habería outra cousa, así que máis me valía calar.
Pola tarde, mentres acompañabamos á señora Cándida no parladoiro da costura, todas andabamos medio doentes do ventre e non faciamos outra cousa que arrotar. No medio do ruxerruxe da máquina de coser, a miña nai decatouse do acontecido e de cal era a orixe dese malestar xeneralizado que nos estaba a facer a dixestión tan pesada. Lembrouse da pequena candea e do fío gordo e branco que eu atopara no meu prato, confundido no medio dos fideos, e que non era outra cousa que o cabo da candea.
Tanta risa tivemos esa tarde cando ela desvelou o suceso, que pronto esquecemos a dor do ventre. Dende aquela, sempre gardo comigo a lembranza da señora Cándida coa anécdota da candea, e cada vez que comemos fideo con anguiacho, que nos encanta, lembro sempre a esta boa muller.
0 comentarios:
Publicar un comentario