martes, 4 de mayo de 2010

LEMBRANZA DUNHA "SABOROSA COMIDA"

Relato enviado por Beatriz Iglesias Barreiro


LEMBRANZA DUNHA "SABOROSA COMIDA"

Avoa, cóntame outra vez a historia da candea, de cando ti eras pequena.

“...Sendo eu unha nena, era costume que, polas casas máis ou menos acomodadas, un par de veces no ano pasase unha costureira para facer a roupa dos que alí vivían. Antes, Carmiña, a pouca roupa que vestiamos era feita a medida, pois non había o que hai agora: comercios e máis comercios.
Os de Cangas, os que podiamos, claro, íamos a Vigo no vapor de pasaxe, ao comercio de don Armando, que se chamaba “A Moda”, detrás da Colexiata, e alí nos vendían fermosas teas para que estas modistas nos fixeran bonitas saias e bonitos vestidos.
Pois ao que iamos, miña neta. Pola nosa casa viña a señora Cándida, unha boa muller do Hío, chea de fillos, que para ganar o sustento da súa familia adicábase a coser polas casas. Cando viña, podía botar ata unha semana cosendo só para nos, pois non marchaba ata que remataba de tódalas pezas. Compartía con nós mesa e mantel.
Cando ela estaba alí, todo era alegría pois era moi faladeira. A nosa casa enchíase de xente, mellor dito de mulleres, pois achegábanse as nosas curmás e as nosas tías. Había contos, cantares, novelas radiofónicas e incluso a Radio Pirenaica. Sempre contaba a miña nai, que nunha ocasión, sendo nena, puxen a radio tan alta de volume para escoitar a sintonía de Radio Pirenaica que se oíu ata no faro da punta do peirao. Foi grande a tunda que levamos meu irmán Manolo e máis eu, pois naqueles anos de censura, sintonizar esa emisora era casi un sacrilexio e había que facelo ás escondidas, para que ninguén se enterase dende a rúa.
Teño que lembrarche tamén, Carmen, que na nosa casa sempre houbo máquina de coser, no cuarto da costura, cunha ventá dende a que mirabamos o mar e as embarcacións que chegaban ao porto. A máquina da miña nai era unha Singer, regalo do seu pai, ou sexa meu avó, cando ela era moza. Co paso do tempo, a túa tía e máis eu aprendemos a bordar e tamén nos mercaron unhas Refrey...¡ay, neniña, qué tempos aqueles, qué morriña...!
Pois ao que iamos Carmiña, un día dos que a señora Cándida estaba a coser no cuarto da costura, a miña nai afanábase na cociña entre os pucheiros, pois eran sete ou oito bocas a comer tódolos días. Aquel día estaba cociñando fideo con anguiacho e cando estaba a piques de rematar, marchou a luz, cousa moi común naqueles anos corenta en que a luz eléctrica aínda era moi nova. Entón, como a nosa era unha cociña interior que contaba nada máis que cunha pequena bufarda, prendeu unha candea de cera para que alumeara a cociña e poder continuar coa comida pois pronto chegaría do traballo o meu pai. En poucos intres retornou a luz e a miña nai esqueceu apagar a candea, que estaba ao lado da cociña. Destapou a cazola para probar a comida e botarlle o sal, e colocou o testo, sen darse conta, enriba da pequena candea, que coa calor quedou pegada no mesmo. Cando volveu poñer o testo no pucheiro, a vela pousou entre o fideo, fundíndose como un ingrediente máis.
Eu fun a primeira en protestar, pois o fideo sabía “a raios”. “Mamá este fideo sabe raro, está moi salgado”, dixen eu na miña inocencia. Lembro que a señora Cándida miroume de esguello e fíxome un xesto de silencio, pois naqueles tempos de escaseza non habería outra cousa, así que máis me valía calar.
Pola tarde, mentres acompañabamos á señora Cándida no parladoiro da costura, todas andabamos medio doentes do ventre e non faciamos outra cousa que arrotar. No medio do ruxerruxe da máquina de coser, a miña nai decatouse do acontecido e de cal era a orixe dese malestar xeneralizado que nos estaba a facer a dixestión tan pesada. Lembrouse da pequena candea e do fío gordo e branco que eu atopara no meu prato, confundido no medio dos fideos, e que non era outra cousa que o cabo da candea.
Tanta risa tivemos esa tarde cando ela desvelou o suceso, que pronto esquecemos a dor do ventre. Dende aquela, sempre gardo comigo a lembranza da señora Cándida coa anécdota da candea, e cada vez que comemos fideo con anguiacho, que nos encanta, lembro sempre a esta boa muller.

0 comentarios:

Publicar un comentario

 
 
Lareiras e Potes